Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2012

ΜΠΟΜΠΑΛ ΙΝΔΙΑ: 28 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΗΣ Union Carbide


28 χρόνια έχουν περάσει από το μεγαλύτερο έγκλημα που διέπραξαν οι Αμερικάνικες πολυεθνικές μετά το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Ο τεράστιος αριθμός των θυμάτων, που συνεχώς αυξάνεται, δικαιολογεί το χαρακτηρισμό «ΧΗΜΙΚΗ ΧΙΡΟΣΙΜΑ».

Ηταν το βράδυ ξημερώνοντας 3 του Δεκέμβρη 1984, όταν από την έκρηξη στο εργοστάσιο μικροβιοκτόνων της Union Carbide στο Μποπάλ της Ινδίας ένα τεράστιο λευκό σύννεφο καπνού κάλυψε σαν σάβανο την πόλη. Η έκλυση 40 τόνων του αερίου μεθυλικού ισοκυανίου μετέτρεψε το Μποπάλ σ΄ ένα απέραντο νεκροταφείο.

Πάνω από είκοσι χιλιάδες νεκροί.
Πεντακόσιες χιλιάδες τραυματίες.
Διακόσιες πενήντα χιλιάδες χρόνια ασθενείς.
Δεκάδες χιλιάδες οι τερατογενέσεις.
Θραύση των ασθενειών του καρκίνου.
Ενα έγκλημα στο οποίο οδήγησαν με μαθηματική ακρίβεια η απληστία της αμερικανικής επιχείρησης, η πλήρης περιφρόνηση στη ζωή των κατοίκων της περιοχής, η αλαζονεία της, η απίστευτη αμέλεια στη λήψη προστατευτικών μέτρων, η προκλητική συνενοχή των τοπικών αρχών.
Μεγάλες, μαζικές διαδηλώσεις και τελετές μνήμης πραγματοποιήθηκαν στο Νέο Δελχί και σε πολλές πόλεις στην Ινδία στις 3 και 4 Δεκέμβρη για τα τουλάχιστον 20.000 θύματα του Μποπάλ, της μαρτυρικής πόλης. Ανάμεσα στους διαδηλωτές βρίσκονται και εκατοντάδες επιζώντες, συγγενείς των θυμάτων και μέλη οργανώσεων που ζητούν απόδοση δικαιοσύνης.



Μια μαρτυρία των στιγμών του τρόμου και της φρίκης

«…Για τον Νάνκο, είναι ο ίδιος, επαναλαμβανόμενος εφιάλτης. Ξυπνά μες στη νύχτα. Από τα ουρλιαχτά. Τα μάτια του, το στόμα του, καίγονται. Μέσα στο μισόφωτο, το δωμάτιό του καλύπτεται από ένα άσπρο, πνιγηρό, θανατερό σύννεφο. Τα παιδιά του βήχουν. Εξω ακούγονται κραυγές, πόρτες χτυπάνε, άνθρωποι φωνάζουν «Τρέξτε! Τρέξτε!». Ο πόνος στο στήθος του γίνεται ανυπόφορος. Δεν ξέρει τι συμβαίνει. Φωνάζει τη γυναίκα του, να πάρουν τα παιδιά τους, να φύγουν.
Εξω, πανικός. Οι άνθρωποι τρέχουν χωρίς να ξέρουν πού, εδώ κι εκεί. Με τα εσώρουχά τους, με ό,τι πρόλαβαν ή δεν πρόλαβαν να φορέσουν, τρέχουν να σώσουν τη ζωή τους. Κάποιος φωνάζει «Εγινε έκρηξη στο εργοστάσιο με τα χημικά!». Οι άνθρωποι πανικοβάλλονται, τρελαίνονται.
Ο Νάνκο κι οι δικοί του παρασύρονται από έναν ανθρώπινο χείμαρρο. Το φως των λίγων φανών του δρόμου μοιάζει καφέ μες στο άσπρο σύννεφο που καλύπτει τα πάντα. Βλέπει τα φύλλα σ' ένα δέντρο να μαυρίζουν και να πέφτουν. Βλέπει ανθρώπους να πέφτουν. Άνθρωποι και ζώα τρέχουν μέσα σε πλήρη αλλοφροσύνη. Χάνει τα παιδιά του. Ουρλιάζει τα ονόματά τους. Το χημικό σύννεφο πυκνώνει και καίει. Τον τυφλώνει.
Προσπαθεί να πάρει βαθιά ανάσα, όμως πνίγεται. Αφρός βγαίνει από το στόμα του. Γύρω του, άνθρωποι πλένουν τα μάτια τους ακόμη και με ακαθαρσίες, για ν' ανακουφίσουν τον πόνο. Για να δουν. Γύρω του, άνθρωποι πεθαίνουν με τους φρικτότερους τρόπους. Αφοδεύουν πάνω τους, ανίκανοι να ελέγξουν τα σώματά τους. Πνίγονται στο ίδιο τους το αίμα. Οι πνεύμονές τους αιμορραγούν. Μια έγκυος γυναίκα που γνωρίζει πεθαίνει μπροστά του. Η μήτρα της ανοίγει, το μωρό της πεθαίνει μαζί της στο δρόμο. Ο Νάνκο είναι ένας από τους επιζώντες της καταστροφής…»
(Η μαρτυρία αυτή αναδημοσιεύεται από παλιότερο άρθρο στο διαδίκτυο)



Ομως ο εφιάλτης δεν τέλειωσε

Το μολυσμένο εργοστάσιο δεν καθαρίστηκε ποτέ. Ακόμα και σήμερα είναι ένας θάνατος σε αργή κίνηση. Το κυάνιο που παρέμεινε στις εγκαταστάσεις εξακολουθεί να μολύνει τον αέρα, το έδαφος και τον υδροφόρο ορίζοντα της περιοχής. Η Union Carbide δεν έκανε την απορρύπανση που έπρεπε να γίνει, τα θανατηφόρα χημικά βρίσκονται ακόμα και σήμερα εγκαταλειμμένα στην περιοχή, παρασυρόμενα από τα νερά της βροχής και τον άνεμο. Η τοπική κυβέρνηση θεωρεί «πολύ ακριβή» την απορρύπανση για να την κάνει η ίδια και οι πάμφτωχοι κάτοικοι της πόλης έγιναν για πολλοστή φορά θύματα.
Χιλιάδες άνθρωποι νόσησαν από νευρολογικές, γυναικολογικές και αναπνευστικές διαταραχές που προκλήθηκαν από τη μόλυνση. Χιλιάδες παιδιά εξακολουθούν να γεννιούνται με δυσμορφίες και άλλα σοβαρά προβλήματα.



Έγκλημα στο βωμό του κέρδους

Ο Γουόρεν Αντερσον διευθυντής της Union Carbide είχε δώσει εντολή να περιοριστούν τα συστήματα ασφαλείας για λόγους οικονομίας. Ετσι η εταιρεία θα εξοικονομούσε 60 δολάρια την ημέρα!
Από τα 5 συστήματα ασφαλείας που έπρεπε να τεθούν σε λειτουργία εκείνο το βράδυ, δε λειτούργησε κανένα.
Το σύστημα ψύξης της δεξαμενής με το φονικό αέριο ήταν αποσυνδεδεμένο από το ρεύμα. Tο ντεπόζιτο ήταν γεμάτο κατά 90% κι όχι 50%, όπως όριζαν οι κανονισμοί. Tο εργοστάσιο ήταν χτισμένο μέσα στην πόλη κι όχι σε μεγάλη απόσταση απ΄ αυτήν. Η σειρήνα του συναγερμού δεν ήχησε. Το προσωπικό δεν είχε εκπαιδευτεί ποτέ για πιθανό ατύχημα.
Μάλιστα στις αγωνιώδεις εκκλήσεις των γιατρών στις πρώτες ώρες να αποκαλύψει η εταιρεία τι προκάλεσε την καταστροφή, για να ξέρουν τι να κάνουν, οι υπεύθυνοι αρνούνται δηλώνοντας: «Είναι επιχειρηματικό μυστικό».
Πριν από λίγους μήνες το Ανώτατο Δικαστήριο της Ινδίας άνοιξε τον δεσμευμένο λογαριασμό αποζημιώσεων για τα θύματα. Η Union Carbide πλήρωσε μόνο 470.000.000 δολάρια, που αντιστοιχούν σε λιγότερα από 900 ευρώ για καθέναν από τους 570.000 δικαιούχους!
Οσο για τον υπεύθυνο του εργοστασίου, δεν λογοδότησε ποτέ. Ο Ουόρεν Αντερσον, συνελήφθη στο αεροδρόμιο αλλά δε δικάστηκε ποτέ. Μερικές μέρες μετά, με παρέμβαση της κυβέρνησης των ΗΠΑ, απελευθερώθηκε και επέστρεψε στα πάτρια εδάφη. Πλήρωσε εγγύηση 2.000 δολαρίων και εγκατέλειψε την Ινδία. Δεν επέστρεψε ποτέ ξανά στον τόπο του εγκλήματος. Τα εντάλματα σύλληψής του από τα δικαστήρια του Μποπάλ ουδέποτε εκτελέστηκαν. Οι αιτήσεις έκδοσής του από την ινδική κυβέρνηση και την Ιντερπόλ αγνοήθηκαν από την Ουάσιγκτον. Ο Αντερσον εξακολουθεί να φυγοδικεί, καθώς οι αμερικανικές αρχές δεν μπορούν να τον εντοπίσουν (!) για να του παραδώσουν το ένταλμα σύλληψης! Σήμερα, ο Αντερσον απολαμβάνει την σύνταξη του ήσυχα σε κάποιο προάστιο της Νέας Υόρκης, έχοντας πληρωθεί πλουσιοπάροχα για τις υπηρεσίες του στη χημική βιομηχανία.



UCAR (ΓΙΟΥ-ΚΑΡ) = Union Carbide οι ΕΦΤΑΨΥΧΟΙ …δολοφόνοι !

Η Union Carbide εξαγοράστηκε από την DOW Chemicals, η οποία δαπάνησε εκατομμύρια δολάρια σε εκστρατείες δημοσίων σχέσεων για να «σβήσει το παρελθόν της».
Μερικά στοιχεία για το ποιόν των εταιρειών είναι αποκαλυπτικά και αρκετά ενδιαφέροντα:
DOW Chemicals μια ακόμη πολυεθνική χημική βιομηχανία με βεβαρυμένο παρελθόν.
 Είναι η εταιρεία που κατασκεύαζε τον λεγόμενο «πορτοκαλί παράγοντα», μια δηλητηριώδη χημική ένωση που χρησιμοποιούσαν οι Αμερικανοί στον πόλεμο του Βιετνάμ. Τα αεροπλάνα ψέκαζαν την πυκνή ζούγκλα όπου κρύβονταν οι Βιετκόνγκ και ύστερα από λίγες ημέρες η βλάστηση «καιγόταν», με αποτέλεσμα να μην έχουν φυσική κάλυψη οι αντάρτες.
 Ομως ο «πορτοκαλί παράγοντας» μόλυνε το έδαφος και τον υδροφόρο ορίζοντα και χιλιάδες μητέρες γέννησαν παιδιά-τέρατα και εξακολουθούν ακόμη και σήμερα, μισό αιώνα μετά, να γεννιούνται παιδιά με παραμορφώσεις.
 Τόσο η DOW όσο και η Union Carbide παρασκεύαζαν κατά τη διάρκεια των δύο παγκοσμίων πολέμων τοξικά αέρια που χρησιμοποιήθηκαν σε μάχες, με πιο γνωστά τα αέρια μουστάρδας (από τα οποία πέθαναν χιλιάδες μέσα σε φριχτούς πόνους) και τις περίφημες εμπρηστικές βόμβες φωσφόρου.
 Η DOW έφτιαξε επίσης και τις πρώτες βόμβες ναπάλμ, που χρησιμοποιήθηκαν από τα «συμμαχικά» αεροσκάφη και στις μάχες του Γράμμου, κατά των Ελλήνων ανταρτών του Δημοκρατικού Στρατού.
Φυσικά τα ίδια εγκλήματα κάνουν και στο εσωτερικό των ΗΠΑ:
 Στο Μίντλαντ του Μίσιγκαν, στις ΗΠΑ, οι κάτοικοι κατηγορούν το τοπικό εργοστάσιο της DOW για ρύπανση της περιοχής, καθώς βρέθηκαν στα ποτάμια και στις λίμνες γύρω από το εργοστάσιο διοξίνες σε συγκέντρωση 80 φορές πάνω από το επιτρεπόμενο όριο.
 Στο Πλάκεμαϊν της Λουϊζιάνα, οι κάτοικοι έχουν κάνει ασφαλιστικά μέτρα και απειλούν να κλείσουν το εργοστάσιο της DOW, γιατί βρέθηκε πως έριχνε τα υγρά απόβλητα ανεπεξέργαστα στο τοπικό δίκτυο αποχέτευσης.
 Προβλήματα αντιμετωπίζει και το εργοστάσιο στο Τέξας, που ήδη έχει εκταμιεύσει 100 εκ. δολάρια για αποζημιώσεις όσων μολύνθηκαν από αμίαντο.
 Η Union Carbide ευθύνεται και για το μεγαλύτερο χημικό δυστύχημα στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών: Το 1934, 2.000 εργάτες της εταιρείας πέθαναν από πυριτίωση, κατά τη διάρκεια κατασκευής τούνελ στη Βιρτζίνια.
Το διαρκές – παγκόσμιο έγκλημα του καπιταλισμού

Ο Γκάρι Κοέν, διευθυντής του Environmental Health Fund, που ίδρυσε και λειτουργεί ένα νοσοκομείο για τα θύματα του Μποπάλ, έγραψε σε πρόσφατο άρθρο ότι στις ΗΠΑ υπάρχουν 112 χημικά εργοστάσια, ακόμη και μέσα σε πόλεις. Από αυτά, απειλείται η ζωή 8 εκατομμυρίων κατοίκων. Αν συνέβαινε ένα δυστύχημα ανάλογης κλίμακας με εκείνο του Μποπάλ, οι νεκροί θα ξεπερνούσαν το ένα εκατομμύριο.
Η κυβέρνηση Μπους υποκριτικά δηλώνει ότι ανησυχεί για τα «χημικά όπλα» των «τρομοκρατών». Τα όπλα μαζικής καταστροφής δε βρίσκονται στο Ιράκ, αλλά στις γειτονιές των αμερικανικών και των ευρωπαϊκών πόλεων.
Η «χημική επανάσταση» των εταιριών γεμίζει το περιβάλλον επικίνδυνα χημικά που επιβαρύνουν τους ανθρώπινους οργανισμούς. Τα κέρδη είναι τεράστια και το κύκλωμα της απόκρυψης των στοιχείων και της παραπλάνησης των εργαζομένων μεγάλο και καλοταϊσμένο.
Ολοι -κυβερνήσεις, οργανισμοί, ερευνητικά κέντρα- ανακοινώνουν ελάχιστα από τα στοιχεία που γνωρίζουν και φυσικά ποτέ μα ποτέ δεν προχωρούν στο κλείσιμο των παρανομούντων βιομηχανιών ή στην επιβολή ουσιαστικών μέτρων. Αρκεί να θυμηθούμε το τελευταίο σκάνδαλο με τις διοξίνες στα ολλανδικά γάλατα που, αν και είχε διαπιστωθεί το πρόβλημα στα τέλη Αυγούστου, ανακοινώθηκαν μέτρα στις αρχές Οκτώβρη, όταν πια όλες οι μολυσμένες ποσότητες ήταν αδύνατο να εντοπιστούν και φυσικά είχαν διοχετευθεί στην αγορά.
Πρόσφατα δημοσιεύτηκε μια έρευνα του Πανεπιστημίου Αθήνας για τις διοξίνες σε γάλα, αυγά και κρέας από αγροκτήματα σε 20 περιοχές της επαρχίας που βρίσκονται στα όρια παράνομων χωματερών που καίνε τα σκουπίδια. Τα αποτελέσματα είναι άκρως αποκαλυπτικά αφού παντού οι διοξίνες ανιχνεύθηκαν πολλές φορές πάνω από τα διεθνώς αποδεκτά όρια. Μην αναρωτιόμαστε λοιπόν για την κατακόρυφη αύξηση των περιπτώσεων καρκίνου.
Το «βρώμικο» σύστημα δεν διστάζει να σκοτώνει αργά και μεθοδικά χιλιάδες ανθρώπους αρκεί να εξασφαλίσει λίγο παραπάνω κέρδος. Σ΄ αυτήν του την επιδίωξη δεν σταματά με τίποτα.
Μόνο η ανατροπή του είναι η λύση που μπορεί να εξασφαλίσει το μέλλον της ύπαρξης του ανθρώπινου είδους. Οι αγώνες των κατοίκων του Μποπάλ είναι και δικοί μας αγώνες ! Γιατί η κοινωνία της ρύπανσης δεν καθαρίζεται ΑΝΑΤΡΕΠΕΤΑΙ !


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου